Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Τα Όστρακα του Καιρού


Μέσ' το σκοτάδι , πρόσωπα χλωμά μιλάνε
στης αποθέωσης τις άγουρες τις ρόγες
τα δόντια δείχνουνε , γλυκά χαμογελάνε
και στου θριάμβου τα ποτάμια σέρνουν πιρόγες .


Στεφάνια πλέκουνε τα άνθη που σπαράζουν
πάνω στα μέτωπα μιάς παιδικής σιγής
κορμιά σφαδάζουν στους καιρούς μας και μουχλιάζουν
γύρω απ' τη γένεση της ύστατης πηγής .


Καίει φωτιά , μία γλυκιά ανατριχίλα
ένας βωμός σε κάποιον άγνωστο Θεό
θυσία αθώα μεσ΄του κόσμου τη σαπίλα
μα , αίμα στάζει στον δικό μας το Ναό .


Τρέχουν Σοφοί , τρέμουν να βρούνε κάποια λύση
τρέχουν Προφήτες να μαντέψουν κάθε τι
λιώνουν οι άγιοι μεσ΄τη Βίβλο απ΄τη φρίκη
πασχίζουν όλοι να εξηγήσουν το ΓΙΑΤΙ !


Κι εμείς εκεί ! Εμείς ανύμποροι κοιτάμε
αναισθησίας πέρλες ψάχνουμε να βρούμε
μεσ΄τα ανύπαρκτα τα όστρακα βουτάμε
κάνουμε υπόκλιση σε ότι το ποθούμε .


Ζήσαμε πάντα στου καιρού τη λιτανεία
κάναμε έκτρωση στις σκέψεις που απαιτούν
κάναμε θρίαμβο Ρωμαϊκό στου εαυτού μας τη μανία
...Μα δεν σταθήκαμε στις λέξεις που μας αρκούν .