Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

ΣΤΟΕΣ






Πέσαμε μέσα στη γαλήνη . Γεννηθήκαμε !
Βουτήξαμε μέσα σε ατελείωτες στοές .
Φωνάξαμε ! Κάτι από τις πληγές μας . Και ματώσαμε .
Τον ουρανό καλέσαμε και ζήσαμε στιγμές .


Στη Θάλασσα
που ζουν στα κύματά της
ψηλά κατάρτια από αγγελίες σιωπής ,
στη ματαιοδοξία από εφημερίδες καταχνιάς ,
στον έρωτα του ήλιου με τη νιόχρωμη αυγή .


Μακριά φαντάζουν ζωντανοί κάμποι με χαμομήλια
κι ο παιδεμός του άνεμου τα στέλνει να πλαγιάσουν .
Πίκρα . Αρμύρα . Υπόσχεση , κεντάν τα δυό μας χείλια
τα μάτια τρέφουν θύμισες , ποτέ μην τις ξεχάσουν .



Κι αν τα βλαστάρια σμίγουν με την άνοιξη κι ανθούν
στο πράσινο σεντόνι μιάς πεδιάδας με κοχύλια
Πέστε μας ! Μύριοι ανέμηδες που εμάς κυνηγάτε
Τι θέλετε ? Τι ζητάτε ? Γιατί αυτή η ανατριχίλα ?




Γυμνή γυναίκα , κρύφτηκες μεσ΄ τη στοά μονάχη
μα τάχα να ΄ταν όνειρο τα νιάτα που περνούν ?
Αλόγιστη Βασίλισσα σου γκρέμισαν το παλάτι
και τα τραγούδια μάταια τριγύρω σου σκιρτούν .



Λευκή η παρουσία σου , λευκό το φόρεμά σου
υγρές είναι οι σκέψεις σου , υγρή είν ΄η ματιά σου .

Πυκνός καπνός ζυγώνει
και τρίζουν τα θεμέλια .
Αλόγιστη Βασίλισσα
με ματωμένα σκέλια .



Πάλι , πίσω στη θάλασσα
βουτώντας στα σμαράγδια ,
στην τυρκουάζ ανταύγεια
που οι γλάροι ζωντανεύουν ,
ΔΩΡΟ το φωτοστέφανο
αυτό , χωρίς ψεγάδια ,
χαρίσαμε απερίσκεπτα
σ΄αυτούς που μας πιστεύουν .



Στοές πάλι περάσαμε . Χαθήκαμε . Που ? Τότε ?
Μιά αχαλίνωτη κραυγή . Ο κεραυνός . Μα , ως Πότε ?